Patronka

Maria Stanisława Konopnicka z domu Wasiłowska – poetka, nowelistka, publicystka, tłumaczka, a także pisarka dla dzieci.

 Urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach w rodzinie ziemiańskiej. Wcześnie osierocona przez matkę wraz z rodzeństwem była wychowywana przez ojca, który pracę zawodową połączył z trudem wychowania córek i synów. To on zaszczepił w dzieciach miłość do ojczyzny, Boga i literatury. Był ich pierwszym nauczycielem.

W latach 1855-1856 Maria wraz z siostrą Wandą uczyła się na pensji u sióstr Sakramentek w Warszawie.

10 września 1862 roku Maria Wasiłowska wyszła za mąż za Jana Jarosława Konopnickiego. Przeprowadziła się do Bronowa – rodzinnego majątku męża. Zajmowała się domem, opiekowała się dziećmi, dużo czytała, uczyła się języków obcych.

W wolnych chwilach odbywała długie spacery.  Oczarowana pięknem przyrody napisała wiersz „W zimowy poranek”, który opublikowany na łamach „Kaliszanina” stał się jej debiutem poetyckim.

Przeprowadzka do Gusina rozpoczęła trudny czas w małżeństwie Konopnickich. Trudności ekonomiczne, działalność społecznikowska Konopnickiego spowodowały, że Maria podjęła decyzję o przeprowadzce do Warszawy wraz z dziećmi, dla których była dobrą, troskliwą matką. Wpajała im patriotyzm i uczyła odpowiedzialności. Na utrzymanie rodziny zarabiała jako guwernantka, dziennikarka, tłumaczka.  Zainspirowana życiem swoich dzieci zaczęła pisać dla najmłodszych. Spod jej pióra wyszły takie utwory jak: baśń „O krasnoludkach i sierotce Marysi”,  „O Janku wędrowniczku”, „Stefek Burczymucha”, „Co słonko widziało”, „Pranie” , „Sposób na laleczkę”, „Szkolne przygody Pimpusia Sadełko”, „Jadą, jadą dzieci drogą”, „Krasnoludki są na świecie” i inne. 

Poezja pozwalała uciec Konopnickiej od codzienności. W utworach literackich („Dym”, „Nasza szkapa” „Mendel gdański” „Miłosierdzie gminy”) ukazywała niedolę narodu polskiego, buntowała się przeciw działaniom państw zaborczych wymierzonym w Polaków. Poruszona historią dzieci wrzesińskich napisała wiersz „O Wrześni”, który stał się manifestem patriotyzmu i hołdem złożonym bohaterskim uczniom.

Znajomość języków obcych pozwoliła Konopnickiej dokonywać przekładów. Tłumaczyła zarówno prozę, jak i poezję, m.in. „Serce” Edmondo de Amicisa oraz wiersze Heinricha Heinego.

W latach 1890-1910 pisarka bardzo dużo podróżowała po Europie, poszerzała swoje horyzonty twórcze, co przełożyło się na jej literaturę.

Obok twórczości literackiej Konopnicka angażowała się w działalność patriotyczną, brała udział w uroczystościach narodowych, m.in. poświęconych Mickiewiczowi, orędowała w sprawach najuboższych. Pomagała biednym i głodnym robotnikom oraz ich dzieciom, opiekowała się sierotami.

Symbolem patriotycznych uczuć Konopnickiej stała się „Rota” (1908) nazywana drugim hymnem narodowym. Po raz pierwszy „Rotę” uroczyście odśpiewano podczas obchodów 500.lecia bitwy pod Grunwaldem.

Twórczość Marii Konopnickiej, jej zaangażowanie społeczne i wielki patriotyzm zostały docenione. W dwudziestopięciolecie pracy literackiej poetka otrzymała w darze od narodu polskiego dworek w Żarnowcu.

Maria Konopnicka zmarła 8 października 1910 roku we Lwowie. Jej śmierć uczczono żałobą narodową. Spoczęła na Cmentarzu Łyczakowskim.